Wszyscy ludzie których znam są chorzy psychicznie

Millenialsi. Najbardziej roszczeniowe, niewdzięczne pokolenie. Zamiast cieszyć się tym, co mają, ciągle szukają (nienazwanego) czegoś innego. Przekonani o swojej wyjątkowości, żądają krótkiego czasu pracy i wysokich wynagrodzeń. Ich największymi problemami są brak ulubionego koloru wśród najnowszych modeli iPhone’a i wakacje na Zanzibarze miesiąc później niż znienawidzony kolega z biura obok. Mity na temat generacji żyjącej głównie w przestrzeni cyfrowej mnożą się jeden po drugim i trudno już odróżnić faktyczny obraz obecnych dwudziesto- i trzydziestolatków od tych wymyślanych przez dziennikarzy.

Krystian Nowak – autor popularnych wśród młodzieży fanpage’ów „Tak trzeba żyć” oraz „Zdelegalizować coaching i rozwój osobisty” – w swojej debiutanckiej książce próbuje obalić niektóre z nich i odtworzyć realia, w jakich żyją polscy millenialsi. „Wszyscy ludzie których znam są chorzy psychicznie” to tragikomiczna historia pewnego 30-letniego mieszkańca Warszawy. Krystek jest prężnym copywriterem, który trzaska masę ambitnych prodżektów. Tak można by go opisać na Fejsie. Jednak tak naprawdę Krystian jest kulturoznawcą, który żyje z pisania ogłoszeń klepanych aut dla komisu samochodowego i marzy o wydaniu swojej powieści. Stara się trzymać fason, popijając sojową latte, i wygłaszać tezy, dzięki którym nie będzie odstawać od standardów lewackich znajomych. Kiedy udziela pierwszego wywiadu jako literat, jego życie nabiera tempa, a on sam wpada w wir niecodziennych zdarzeń. Szasta lajkami, płaci swoim fejmem. Toczy filozoficzne dyskusje z kotami.

Nowak tworzy bohatera na miarę naszych czasów – szuka miłości na Tinderze, a jego wartość ocenia się na podstawie liczby obserwujących na Instagramie. Równocześnie jest permanentnie zestresowany, rozczarowany karierą, znajomymi i życiem w ogóle; życiem, które nie jest tak nasycone i bogate jak te kreowane w mediach społecznościowych.

Czy warto? Na pewno zaciekawi przedstawicieli starszej generacji, którzy uważają, że młode pokolenie wiedzie życie mlekiem i miodem płynące. Umowy śmieciowe, choroby cywilizacyjne, samotność, to tylko niektóre kwestie, z którymi przychodzi im się mierzyć. A na dodatek wszyscy są chorzy psychicznie.