Pięciu z KaMPe…

Jeszcze nie wybrzmiały frazy poezji, tej, która prezentowana była na II Festiwalu Poezji Słowiańskiej w Londynie. To był czas październikowych dni. Kaliope zeszła z Parnasu do nas , by spędzić ze swymi wielbicielami i twórcami poetyckiego słowa niepowtarzalne chwile radości i uniesienia. Spotkaniom poetyckim towarzyszyły wspaniałe seanse artystyczne, w których nie zabrakło też Polihymni i słowa drukowanego. I tak wydane zostały poetyckie tomiki, a w jednym z nich, zatytułowanym  „Pięciu z Kampe” (Wydawnictwo Książkowe IBIS) znalazł się wybór wierszy, których autorami są: Aleksy Wróbel, Dominik Witosz, Frederick Rossakovsky – Lloyd, Tomasz Mielcarek, Tomasz Wybranowski.  Przygotowując jej krótkie opracowanie zawarte w Słowie Wstępnym do tej niezwykłej antologii poetyckiej, pragnę także z Czytelnikami podzielić się moją refleksją i wrażeniami towarzyszącymi lekturze tych fraz poetyckich.

Imponujące okazuje się bogactwo egzystencjalnych znaczeń, które tkwią w tej poezji czyniąc ją zapisem duchowości jej autorów,  zapisem niebanalnym,  udowadniającym , że poetyckość jest także kategorią egzystencjalną. To my zakotwiczeni w życiu  usytuowani jesteśmy w świecie poezji i dzięki niej doświadczamy bogactwa jego sensów, które potrafi wyrazić poeta i dzielić się nimi. Czytelnik podąża tropem poetyckiej frazy, w niej dostrzegając światy swoich myśli i doznań, otwiera na nie swój umysł i serce i w światach tych odnajduje  siebie. Są to światy, w których, jak w wierszach Dominika Witosza,  myśl okaże się niezniszczalna i wieczna, bo słowa gniją rozkładają się wraz z sensem, czy też , jak stwierdzi poeta  w innym wierszu:

                                  zbyt wielu maluje Cię po swojemu

                                  chcąc bym takiego Cię kupił (…)

I tak nierzadko człowiek postrzega  świat , a w nim Boga w takiej palecie barw , które mu odpowiadają, nawet, gdy potrafi stawać się egzekutorem w imię Boże.

Świat tej poezji jest światem wielkich pytań o jego sens, bo nastąpiła w nim atrofia cnoty, jak mówi  Frederick Rossakovsky Lioyd: bogów ośmieszono (…) nawet  popyt na  śmierć zmalał (…) w biegu zgubiliśmy sens i dusze. Względne okazują się prawdy historii, a wszystko to co niegdyś oczywiste i pochodzące z ustaleń i wartościowań wydawałoby się, nienaruszalnych, bo wywodzących się z sacrum,  stanowiło istotę człowieczeństwa, uległo dramatycznemu odwróceniu sensów, niegdyś niepodważalnych. W swej  frazie  Tak oto poeta   konstatuje swój czas:

ludzie obcują z wypikselowanymi awatarami

                                 ucząc się empatii z filmów akcji (…)

Jest tu też  zwykłość i potoczność życia , pokazane w zmysłowości doznań, tych pierwotnych, prostych, jasnych i zrozumiałych, które, można by rzec, z sensoryczną wrażliwością na słowo, potrafi  utrwalić Tomasz Mielcarek  Są więc woda i światło, obraz powodzi i pożar , bród, zaduch miasteczka spowitego żarem słońca, duchotą i smakiem taniego piwa, płynącego z butelek otwieranych zębami tych, którzy je piją. Jest i cmentarz i obraz siedzącej  na cmentarnej ławeczce matki rozmawiającej z kamieniem i… śmierć przyglądającą się im zza drzewa i wreszcie dom, dokąd przychodzi refleksja nad tymi, których już nie ma:

                                  Na zdjęciu stoimy obok siebie,

                                  Z przejęciem spoglądając w obiektyw

                                  Obok nas ci, którzy odeszli, żeby zrobić dla nas miejsce

Autorowi tych słów bliska jest poezja miejsca, jego magii, której ulega on jako wędrowiec i ich światów ,zabierając w tę podróż czytelnika. Ten, podążający  tropem poety narratora, staje się też wiernym uczestnikiem tej wędrówki.

Jest w bogactwie tej poezji zmetaforyzowany świat myśli i uczuć. Są  podejmowane próby, nierzadko imponujące oryginalnością przywoływanych symbolicznych światów, próby nawiązywania dialogów z mądrością mitów czy Pisma Świętego, różnorodnych opowieści, z których wyłania się człowiek jako homo narrator. I to on właśnie, jak Tomasz Wybranowski, staje się poetą tego narracyjnego kunsztu.

I nie może być inaczej, jest bowiem w tej poezji świadomość losu emigranta, jest poczucie własnych korzeni,  baczna obserwacja kierująca w stronę dialogu kultur , który mimo wielu barier jest z uporem nawiązywany .Jest tęsknota,  humor i łzy,  witalność i pasja tworzenia świata wokół, a w nim siebie. Siebie , który kocha i chce być kochany, tak jak we frazach poezji Alka Wróbla. Siebie, który  dopiero uczy się empatii, do którego zwróci się poeta :

                                   Nie wiesz przyjacielu

                                    najważniejszego.

                                   Bo nigdy nie byłeś trędowatym.

Czytając te wiersze pójdziesz,Drogi Czytelniku, tropem słów wielkiego Cypriana, bo to one każą Ci „iść przez uczuć zwariowaną dramę”.