Polka w Aberdeen

Karolina Krzyżanowska, tak widnieje w jej dowodzie, ale przyjaciele i rodzina znają ją jako Tycię. Skończyła studia na uniwersytecie medycznym w Poznaniu na kierunku ratownictwo medyczne. Zawsze chciała pracować w opiece medycznej, ponieważ intryguje ją człowiek. W Aberdeen mieszka od dziewięciu lat a w UK od dziesięciu. Pracuje w Royal Cornhill Hospital na oddziale psychiatrii. W wolnym czasie biega, często za dzieckiem, a jeszcze częściej z aparatem w ręce. Jej pasje to fotografia, sport i natura. Rozmawia Joanna Trojanowska.

emigracja

Ach, zakochałam się. I moja miłość po tygodniu od rozpoczęcia znajomości wyleciała do Londynu. W międzyczasie okazało się, że niestety nie udało mi się zaliczyć ostatniego egzaminu na pierwszym roku pielęgniarstwa, więc zaczęłam odkładać na bilety do Londynu. Z pracą było ciężko, więc za ostatnie grosze przeprowadziliśmy się do Aberdeen. Bywało różnie. Przez pierwsze lata było nam trudno, ale w końcu udało się wyjść na prostą. Przez cały ten czas mocno wahaliśmy się, czy nie wrócić do Polski. Na ten moment stanęliśmy na tym, że zostajemy. Nie chcemy jednak spędzać tu reszty życia.

polska tęsknota

Tęsknię za rodziną. I przyjaciółmi. Za upalnym latem i mroźna zimą. Za jedzeniem babci i uśmiechem mojej mamy. Wyjazdami na ryby z tatą. Za tym, jak moje rodzinne miasto (Zielona Góra) pachnie jesienią. I za tą świeżością wiosenną w Poznaniu, gdzie też zostawiłam dużo wspomnień. Za chrabąszczami majowymi. Brakuje mi tu też festiwali i imprez, nie tylko muzycznych, ale też po prostu jakiś eventów rodzinnych, bo w Aberdeen niewiele się dzieje. Polska tętni życiem.

charakter

Myślę, że charakteryzują mnie kolory. To, że nie można mnie nazwać bezbarwną. Jestem tęczą – to z wizualnych rzeczy, ale myślę, że moją szczególną cechą jest też upór. Moja babcia zawsze mi mówiła, że jestem uparta, bo mam w sobie ukraińska krew. Jak się na coś zdecyduję, to dążę do tego zawzięcie. Myślę, że jestem dobrym słuchaczem, że umiem słuchać ze zrozumieniem i współczuciem. Mam bardzo dużo empatii i czasami mi to przeszkadza.

2022 rok

Chciałabym w tym roku w końcu zrobić prawo jazdy, zdać egzamin IELTS i dostać się na Mental Health Nursing na Robert Gordon University. Dostałam na gwiazdkę wrotki, więc chciałabym też nauczyć się na nich jeździć. Nie przeszkadzałoby mi, gdybym miała tyle kwiatów na balkonie, że nie mogłabym się ruszyć, ale myślę, że mój narzeczony mógłby mieć z tym problem. Mimo wszystko mam nadzieję, że chociaż w swojej okolicy będę mieć najbardziej ukwiecony balkon.

praca

W pracy mam często do czynienia z agresją i z ogromem cierpienia. Czasami mocno w mojej głowie zostają historie pacjentów, zwłaszcza tych, którzy są na oddziale, bo ktoś ich skrzywdził. Mam w sobie bardzo dużo współczucia, ale czasami trudno mi je znaleźć, gdy muszę opiekować się np. pedofilem. Mimo wszystko profesjonalizm nie pozwala mi traktować kogoś inaczej. Myślę swoje, robię swoje. Traktuję również bycie mamą jako pracę, choć dużo bardziej przyjemną oczywiście. Niewiele się o tym mówi, ale to jest ciężka praca, za którą nie ma typowego wynagrodzenia. Kocham najmocniej na świecie mojego syna, ale czasami chciałabym, żeby ktoś przyspieszył czas i dzień skończył się wcześniej – jeśli jesteś mamą, to na pewno wiesz, o czym mówię 😉

przesłanie

Chciałabym, żeby ludzie byli dla siebie milsi, uprzejmiejsi i życzliwsi. Żeby pamiętali, że empatia jest kluczem do człowieczeństwa i nie jest słabością. Żeby mieli otwarte serca na drugą osobę, nie ważne jakiej jest narodowości, wyznania czy jak się identyfikuje. Żeby uczyli szacunku swoje dzieci, okazując im go.

pasja

Moją największą pasją jest w tej chwili fotografia, ale bardzo lubię wyrażać siebie poprzez sztukę. Kiedyś dużo malowałam olejami i akwarelą, ale teraz nie bardzo mogę to robić przez problemy z nadgarstkiem i opiekę nad synkiem. Od dziecka muszę być w ruchu. Kiedyś trenowałam skok o tyczce, potem na studiach zaczęłam biegać maratony. Nadal biegam, ale krócej – za wózkiem, i mój syn maksymalnie wytrzyma sześć kilometrów naraz. Podejrzewam, że ma potrzebę ruchu tak samo dużą, jak ja.